We zijn er! Het continent waar je ongelooflijk veel over hoort en ziet op radio en televisie. Toch bereidt dat je totaal niet voor op hoe het is om er echt te zijn. Later daarover meer. Eerst een (te) lang stuk over de reis en bijbehorende indrukken. Onderaan een paar foto's!
Donderdagavond op Schiphol namen we afscheid van iedereen. Ik was onder de indruk van het enorme afscheidsgezelschap. Nadat mijn eticket-nummer werd geweigerd door de automaat en de automatische bagageband tijdelijk vastliep, lukte het uiteindelijk om in te checken.
De vlucht van Schiphol naar Nairobi (Kenia) verliep prima, ondanks weinig slaap en ontbijt om 04.00 uur. Het vliegveld van Nairobi had duidelijk nog last van de eerdere brand: een aantal vertrekhallen bestonden uit opgetrokken legertenten met klapstoeltjes. Een bus bracht ons naar de transferhal en een uur later stapten we in het vliegtuig naar Dar es Salaam. Ik zat naast een Tanzaniaan die ons ziekenhuis in Ifakara kende. Een goed teken?
De paspoortcontrole na aankomst verliep soepel en de beambte fleurde helemaal op toen ik hem begroette met 'Shikamoo!' (Hoe maakt u het). Plotseling werd het pikdonker: de stroom viel uit. Na een seconde of tien was dit weer voorbij, was gelukkig alle bagage gearriveerd en konden we naar buiten.
Daar stonden ongeveer twintig taxichauffeurs klaar om drie blanken naar het centrum te vervoeren. Van onze chauffeur hoorden we dat de trein al twee weken niet had gereden. Daarom zijn we maar meteen richting busstation gegaan voor buskaartjes. Het bleek een soort krioelend mierennest van verkopers en inwoners met een loket of twintig aan busmaatschappijen. Jonneke en Lara gingen met Dickson (de taxichauffeur) kaartjes kopen, ik bleef bij de spullen in de auto. Daarna een fijne, rustige kamer in het centrum opgezocht, gedoucht, wat gegeten, geld gepind en vroeg naar bed. De bus zou namelijk om zes uur vertrekken.
Dickson wilde ons natuurlijk graag de volgende dag weer wegbrengen dus we spraken om vijf uur af. Afspraken maken gaat (als het om geld gaat) dus prima, aangezien hij stipt op tijd was. In het donker reden we naar het busstation. Op straat krioelde het al van de mensen. Een passerende bus had een foto van Robin van Persie op de achterkant. De toeter werkte behalve als een teken van ongeduld ook als waarschuwing dat je met een rotvaart iemand gaat inhalen. Het maakt niet dan uit of dat links of rechts is.
Tussen de ruim honderd bussen vonden we uiteindelijk de onze, en rond half zeven waren we uit de bussenfile en onderweg. Ondertussen werd het licht en zagen we alle armoedige huisjes, barretjes en kraampjes langs de weg. Elk barretje (vaak bestaand uit een houten hutje en een tafeltje met drie tuinstoelen er omheen) heeft hetzelfde grote Coca Cola-bord waar de naam op staat. Overal staan huisjes in aanbouw, vaak alleen bestaande uit enkele muren, waarvan de helft alweer verlaten lijkt. Een enkele luxe villa met hoog hek eromheen midden in deze 'wijken' maakt het vreemde straatbeeld compleet.
Tijdens de busreis, die een kleine tien uur in beslag nam (420km), reden we door Mikumi national park. We spotten de eerste olifanten, zebra's, giraffen, apen en antilope-achtigen. Na de laatste honderd kilometer te hebben gestuiterd over een onverharde weg (met soms 80+ km/uur en spookrijdend inhalen) kwamen we aan in Ifakara. Het landschap was inmiddels veranderd van vlak naar bergachtig, inclusief palm- en bananenbomen en mooie uitzichten.
Aldaar namen we de auto van een vriend van een inwoner ('de taxi') naar het ziekenhuis een paar kilometer verderop. Het telefoonnummer van ons contactpersoon bleek niet te bestaan. De bewaker van het ziekenhuis kreeg hem wel aan de lijn alleen verstond ik hem nauwelijks door ruis - hij was in Dar es Salaam.
Gelukkig zagen we opeens twee blanke meiden lopen die ook in het ziekenhuis bleken te gaan werken. Deze Groningse Anna en Robin brachten ons naar het guesthouse, wat een groot en rustig gelegen complex bleek te zijn met enorm ruime kamers inclusief badkamer en (koude) douche. Een grote, open binnentuin met overdekt terras waar ontbijt, lunch én avondeten wordt geserveerd door onze ontzettend vriendelijke kok Gabriël zorgt voor een prachtige rustplek. Onze Swahilicursus blijkt een zeer goede investering. "Hujambo? Sijambo! Mambo vipi? Poa! Habari yako? Nzuri!" Een paar van de vele begroetingen. Gabriël verzekert me dat hij geen gerechten met pinda's of noten serveert. Een hele opluchting. En hij kookt heerlijk.
Vanaf maandag gaan we het ziekenhuis bekijken en internet/telefoon regelen. We verblijven hier nu alleen met Anna en Robin: alle andere studenten zijn twee weken op vakantie. In ieder geval hebben we een prachtige thuisbasis. We kunnen nu echt beginnen!
David's Matching Mood Music:
- Lenny Kravitz - Fly Away
- Lenny Kravitz - Mr. Cab Driver
- Two Door Cinema Club - This Is The Life
- Foals - My Number
- Biffy Clyro - Different People
- White Lies - Change
Foto 1: Excitement voor de reis
Foto 2: Binnentuin en deuren van de kamers
Foto 3: Binnentuin en achterin het terras
Foto 4: Mijn grote kamer
David, wat kun je leuk schrijven zeg, heb je eerste verhaal met plezier gelezen! Heel veel plezier en succes daar, voor jullie alle 3. Kijk uit naar jullie volgende verhaal. Liefs, Inge
BeantwoordenVerwijderenDankjewel dokter Inge! Er komt snel meer :)
VerwijderenHahaha cool David! En fijn zo'n kamer zonder noten en pinda's :D
BeantwoordenVerwijderenDat ziet er goed uit!! Ik had me voorgesteld dat je verblijf daar er wat eh...anders uit zou zien:P. Klinkt allemaal erg goed zeg;) geniet er van!
BeantwoordenVerwijderen