Dacht ik met mijn vorige blog een heftige dag te beschrijven - de dag erna was nog heftiger. Iets na negenen werden we gebeld door Robin vanaf de verloskamer omdat er weer een 'slechte' neonaat was geboren.
Jonneke en ik waren snel ter plaatse. Ik zette mijn stethoscoop op de borst van de enkele minuten oude baby... en hoorde niets. We besloten te beginnen met reanimeren. Jonneke probeerde uit alle macht geen lucht uit het slecht passende masker te laten komen. Ik gaf hartmassage. Als in een soort roes waren we bezig: drie borstcompressies, één beademing, om de 1 à 2 minuten de hartslag beoordelen. Deze was pas na tien minuten aanwezig. Op dat moment gingen we over naar alleen beademing. Het zweet liep van mn voorhoofd, vanwege de warme lamp op de reanimatietafel, maar ook vanwege de spanning. Eén van de vuistregels uit de bekende medische novel The House Of God: "At a cardiac arrest, the first procedure is to check your own pulse."
Robin en Anna gaven spullen aan en hielden de tijd bij. Intern Rashid en de Duitse kinderarts Birgitte schoten ook te hulp. Lara gaf de moeder de hard nodige nazorg nadat ze op heldhaftige wijze de besneden vrouw had ingeknipt. Na zo'n 30 minuten reanimeren, waarbij het kind wel een hartslag had maar niet zelf ademde, vroegen we ons hardop af of we nog moesten doorgaan. Dat vond ik een erg zwaar moment: hoe kan je beslissen om een kind met een kloppend hart aan de moeder te geven, zo van 'neem maar afscheid'? Aan de andere kant, hoe lang ga je door, wetende dat het kind steeds meer schade oploopt door zuurstofgebrek?
We zijn doorgegaan en na ongeveer 45 min ademde het kind zelfstandig. Het kind ging naar de neonatal unit. Op dat moment was ik eigenlijk heel trots op iedereen om me heen. We hebben ondanks de spanning vanaf het begin gestructureerd en zonder twijfel gehandeld. Toch een prestatie voor een team studenten wat nog nooit zoiets heeft meegemaakt.
We hoorden de dag na de reanimatie dat het kindje dezelfde avond nog overleden was. Een droevig gevoel maakte snel plaats voor een soort opluchting. Het kind was zeer waarschijnlijk een naar leven tegemoet gegaan. Dat is haar nu in ieder geval bespaard.
De rest van de week verliep gelukkig rustiger. Het meisje van begin vorige week mocht vrijdagmiddag met ontslag, dus die hebben we nog uitgezwaaid. De brede glimlach van de vader deed ons erg goed. Dit weekend gaan we kijken of we de markt van Ifakara kunnen vinden - we zijn uitgenodigd voor een bruiloft, dus er moet kleding gemaakt worden! Ook zijn er geruchten over een zwembad(je). Eens kijken wat daar van waar is!
David's Matching Mood Music:
- Fleet Foxes - Helplessness Blues
- Of Monsters And Men - Dirty Paws
- Foster The People - Houdini
Foto 1: David op de kinderafdeling
Foto 2: Uitzicht vanuit het guesthouse
Foto 3: De begraafplaats langs de weg naar het ziekenhuis. Beetje gek is het wel!
Foto 4: Mijn favoriete palmboom, in onze achtertuin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten