Een vreemde dag

Ik wist dat het ooit eens zou gebeuren. Je bereidt je vanaf het begin voor op het moment, maar wanneer het dan zover is, voel je je toch heel rot...

Mijn pot chocopasta is leeg.

Snif. Maar zonder gekkigheid. Deze dag was er één om een hele blog over te kunnen schrijven. Maar eerst nog even mijn beloften van de vorige keer inlossen.

Afgelopen zaterdag nam Beatrice ons mee naar de brug die de regio van Ifakara verbindt met de naastliggende. Voor een uitgebreid verslag hiervan verwijs ik naar Jonneke's blog (jonnekeintanzania.blogspot.com). Samenvattend gingen we in tuktuks er naartoe, moest ik het stuur grijpen toen onze tijdelijk onbemande tuktuk van een helling begon te rollen, bleek de brug nog in een vroeg stadium van aanbouw en maakten we uiteindelijk een mooie boottocht over de rivier.

Zondag hebben we lekker uitgerust. We kregen van onze kok Gabriël dat waar we al zo lang naar uitkeken: pannenkoeken! Wat taaier dan de Hollandse maar goddelijk voor de smaakpapillen. Vooral de combinatie chocopasta en geprakte banaan deed het goed. Normaal eten we namelijk altijd 'wali' (rijst) met een prutje in rode saus, en als lunch spaghetti of aardappels met vaak datzelfde prutje. Deze variant was dus zeer welkom.

Dinsdagochtend. Tijdens de ochtendronde over de kinderafdeling werd Jonneke opeens gebeld. Na een paar minuten keek ik de gang eens door. Geen Jonneke. Haar tas lag nog bij de balie. 'Hey, alles goed?' smste ik haar. Een minuut later werd ik gebeld door een paniekerige Robin: er was in de verloskamer een kindje geboren wat niet ademde en het aanwezige personeel was niet in staat tot een goede reanimatie. 

Vergezeld door een aantal kinderartsen rende ik naar de verloskamers, aan de andere kant van het ziekenhuis. Ondertussen werd ik aangestaard door alle wachtende Tanzanianen in de volle gangen. Een rennende arts is een zeldzame verschijning, laat staan een blanke. Eenmaal op de verloskamers had Lara, die de geboorte leidde, het hart van het kindje op gang gekregen. Jonneke was bezig met de beademingen. Een kinderarts hielp mee en na een tijdje kon het kind zelfstandig ademen. Het had daar echter wel ongeveer een kwartier over gedaan.

Het kind werd overgeplaatst naar de neonatale kamer voor zuurstof en verdere zorg. Op dat moment beviel twee half-open gordijntjes verderop de volgende vrouw. Dit kind begon gelukkig na flink afdrogen goed te huilen. De moeder bleef echter nabloeden en de lokale co-assistent stond er een beetje naar te staren. Omdat deze ook ongecontroleerd op de borst van het eerdere slappe kindje aan het slaan was (en dat de reden was voor Lara om Jonneke te bellen) besloten we zelf maar wat te doen. En zo stond ik, voorovergebogen, terwijl de stroom uitviel, met één voet in een mengeling van vruchtwater en bloed een infuus te prikken (natuurlijk mis), ondertussen proberend de moeder gerust te stellen. Toen de moeder vrijwel naakt naar een andere kamer werd gereden voor 'behandeling' (waarschijnlijk grof hechten zonder verdoving) bleef ik achter bij het bed. Het leek wel alsof daar een patiënt met meerdere schotwonden had gelegen. Ik moest denken aan de uitspraak van dokter Cox in een aflevering van de serie Scrubs, ten tijde van de Irak-oorlog. Hij kijkt dan net de kamer in waar zijn vrouw ligt te bevallen, schrikt, stapt meteen weer naar buiten en roept: "Wow, it's like Baghdad in there!"

Gelukkig zagen we, eenmaal terug op de kinderafdeling, ons kindje met de enorme hoeveelheid longvocht over de gang lopen. Het gaat gelukkig al wat beter met haar. De verbonden brandwond-slachtoffertjes speelden weer, al zal de ene de rest van zijn leven een roze gezicht hebben. We onderzochten nog een zwak meisje die niet wilde eten, maar konden er niet achterkomen waarom dit was. De arts om mee te overleggen had een bespreking. Jonneke plaatste een infuus bij een baby (de eerste op een donkere hand, well done!) en we checkten of iedereen wel antibiotica kreeg.

Avonturen genoeg dus. Het is wel vaak frustrerend om te zien hoe langzaam en onnauwkeurig dingen hier gaan. In eerste instantie leken er best veel voorzieningen te zijn (röntgen, echo's, labonderzoek, enige administratie) maar langzamerhand wordt duidelijker dat het niet allemaal zomaar voorhanden is. Iets wat door dokter Anna, een heel vriendelijke westerse arts uit de HIV-kliniek de 'test crisis' wordt genoemd: de HIV-testen zijn voorlopig op en kinderen kunnen alleen getest worden als duidelijk is dat de moeder HIV heeft. Daarnaast zijn röntgenfoto's na twaalven alleen als spoedaanvraag beschikbaar. Het lab kan eigenlijk niet veel meer dan het aantonen van malariaparasieten en het bepalen van de mate van bloedarmoede. Veel behandelingen worden dan ook gestart bij verdenking van een ziekte, in plaats van het aantonen ervan. Daarbij wordt er redelijk met antibiotica gesmeten, waarvan van ongeveer vier soorten dus wel genoeg voorraad is.

En ondanks die enorme drempel die Swahili heet, hebben we gisteren toch redelijk zelfstandig een ronde gedaan door de diarree-kamer. 'Ana homa? Ametapika?' Heeft hij/zij koorts of overgegeven? Als de ouders dan iets meer dan 'Ndiyo' of 'Hapana' (ja/nee) zeggen, wordt het alweer lastig. Maar we lachen er met de verpleging om en we maken grote stappen voorwaarts. Dus kom maar op!

David's Matching Mood Music:
- Chase & Status - Flashing Lights
- Coldplay - White Shadows
- Kodaline - Brand New Day
- Young The Giant - Every Little Thing

Foto 1: de ingang van het ziekenhuis
Foto 2: de kinderafdeling
Foto 3: overlegruimte van de kinderafdeling, tevens receptie, opvang voor opnames en spreekkamer
Foto 4: top tien ziekten en gebruikte medicijnen
Foto 5: even aan land tijdens de boottocht
Foto 6: truck in topconditie
Foto 7: terugweg in de jeep
Foto 8: afval verbranden, doet iedereen
Foto 9: schorpioentje in de kamer van m'n buren