Zaterdagavond, acht uur 's avonds, lokale tijd. We liggen allemaal al in bed, nog niet slapend maar tegelijk ook niet ver verwijderd van Dromenland. Het hakt erin, dat ritme. Toch is de eerste week snel voorbijgegaan.
Maandagochtend werden we door Beatrice, een heel vriendelijke student en administratiemedewerker, rondgeleid door het ziekenhuis. Omdat de officiële werkvergunning nog in ons paspoort gezet moest worden, konden we die dag nog niet aan de slag. Op zich fijn, want de indrukken van het ziekenhuis gaven voor die dag al genoeg stof tot nadenken. Al lopend door de open gangen (zie foto) zagen we onder andere de verschillende afdelingen en gebouwen, het magazijn en de poliklinieken. Er was net begonnen met de constructie van een nieuw deel: er lag naast de hoofdingang een grote berg gruis en bouwvakkers probeerden met grote hakbijlen boomwortels te splitsen.
Lara stelde zich voor aan het gynaecologische team, wat zij de komende tijd zal gaan versterken. Daarna gingen we naar de kinderafdeling. De enige kinderarts die aanwezig (en druk) was, vond mijn begroeting te informeel en verbeterde dit meteen. Daarna liet ze ons fijn weten dat ons Swahili nog lang niet op niveau was. Een fijne binnenkomer, zeker aangezien letterlijk iedereen ons daarvóór complimenteerde en we uitbundig met een aantal vrolijke patiënten in het Swahili tot tien hadden geteld.
De volgende ochtend was ze echter snel ontdooid en konden we na een kort gebed - wat ik later in de week zelf een keer moest leiden - beginnen met de rondes. Op de kinderafdeling worden patiënten verdeeld over verschillende kamers met bepaalde diagnoses. Zo is er bijvoorbeeld een kamer voor malaria, één voor diarree en één voor ondervoeding. In deze kamers liggen gemiddeld zo'n tien patiënten ongeveer een meter van elkaar vandaan. Met de aardige intern Rachid gingen we langs de bedden, terwijl hij ons het een en ander vertelde over de patiënten.
Vanwege het Swahili is het nog lastig communiceren met de patiënten. De artsen spreken gelukkig redelijk Engels en sommige verpleegkundigen ook, verder verloopt alles in het Swahili. We stortten ons dan ook maar op het opvangen van acute opnames, zoals een enorm benauwd meisje van twee jaar oud waarbij we over de gehele rechter long nauwelijks ademgeruis hoorden. Omdat het na 12 uur 's middags was, konden er alleen nog spoedaanvragen werden gedaan bij de röntgenafdeling. Gelukkig was deze casus acuut genoeg voor een spoedfoto. Nadat ik de telefoon in mijn hand gedrukt kreeg van de bewaker van het ziekenhuis (die dan dus tevens dienstdoet als receptionist) kwam de radiologie-assistent gelukkig snel in huis en werd de foto gemaakt.
De enorme hoeveelheid vocht die we op de foto zagen werd helaas pas de volgende dag gedraineerd, omdat de chirurgieafdeling het benodigde materiaal niet voorradig had. Onze twee zuurstofapparaten (beschikbaar voor een totaal van ongeveer dertig kinderen) waren reeds in gebruik. Het arme meisje heeft dus waarschijnlijk de hele nacht hondsbenauwd doorgebracht. Gelukkig deed de drain goed zijn werk en hebben we, nadat Jonneke nog een infuus afdwong voor extra vocht, het kindje vrijdagmiddag met een enigszins gerust gevoel achter kunnen laten.
Dit gold minder voor de twee kinderen die we in een gang vonden toen we terugkwamen van de röntgenafdeling. Deze twee broertjes waren thuis aan het stoeien waarbij een grote pot kokende bonen over hen heen was gevallen. Met enkele woorden Swahili kwamen we er achter dat het ongeveer vier uur geleden was gebeurd. We namen ze mee naar de afdeling en maakten ze zo goed mogelijk schoon. Ze zaten onder de brandblaren: bij de één 'slechts' een arm, bij de ander zowel beide armen als het gezicht. Onze natte doeken zorgden voor veel pijn en een van de kinderen viel tijdens het onderzoek door de chirurgie-intern zelfs bijna van de onderzoeksbank. Burn injuries: nummer tien in de top tien van hier meest voorkomende aandoeningen, maar een van de naarste om te zien.
Ondanks dat we nog niet veel werk hebben kunnen verzetten was het dus toch een vermoeiende week. Dit weekend komen we even bij en ga ik nog wat woordjes Swahili leren om wat beter met patiënten te kunnen communiceren. Volgende keer meer over de bergen 'wali' (rijst) die we hier wegwerken, dokter Anna van de HIV-kliniek en ons uitje van vandaag in de omgeving van Ifakara. Dan ook een foto van de afdeling!
David's Matching Mood Music:
- Biffy Clyro - Little Hospitals
- Foals - Out of the Woods
- Eddie Vedder - Hard Sun
Foto 1: een van de vele open gangen, deze van de 'theaters', de operatiekamers.
Foto 2: de röntgenfoto van het benauwde meisje. De longen horen zwart te zijn, maar vrijwel alles is wit.
Foto 3: een buurman van ons guesthouse.
Foto 4: Anna, Lara en mijn schaduw 's ochtends onderweg naar het ziekenhuis.
Foto 5: Het guesthouse vanaf de weg. Er is naast het hek 24/7 bewaking aanwezig. Toch voelt het absoluut niet onveilig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten