"David, do you have the fru?". Ik kijk vragend omhoog. "Do you have the fru?" "Do I have the what?" "The fru, a running nose." "Ooohh the flu! Yes!". Ik ben erg verkouden. Maar het gaat om iets anders: ze draaien hier namelijk om een of andere reden de L en de R om, zodat 'flu' dus 'fru' wordt, en 'malaria' wordt 'maralia'. Daarnaast voegen ze aan het eind van Engelse woorden vaak een i-klank toe, zodat als iemand bloed nodig heeft, de patiënt een 'bloody transfusion' krijgt. Denk daar een Brits accent bij en je hebt een grap die voorlopig nog wel leuk blijft.
Afgelopen zaterdag zijn we naar de bruiloft van Nestory geweest. Hij is ons contactpersoon en hoofd van de PR-afdeling van het ziekenhuis. Het werd een avond waarbij we het overgrote deel met open mond hebben zitten kijken wat er zich voor onze ogen afspeelde. Voor uitgebreide verslagen verwijs ik naar Lara's en Jonneke's blogs. In ieder geval viel op dat zowel het bruidspaar als de rest van de familie weinig lachten. Later hoorden we dat het ongepast is om te lachen op je bruiloft, want het is nou eenmaal 'serious business'. In ieder geval vergaapte ik me aan de glitterende kerstverlichting, de roze doeken, het lopend buffet (inclusief eten met de handen) en de aanwezigheid van 500 gasten! Ik kon alleen maar denken aan een uit de kluiten gegroeide Efteling-attractie, maar dan niet zo attractief.
En omdat de stroom aan cadeaus nog niet gestopt was, zijn we rond half 2 teruggegaan naar ons guest house. Om half zes weer even uit bed om Mirra en Robin uit te zwaaien: hun onderzoek zit erop en ze rusten nog even uit op Zanzibar voordat ze terugkeren naar Nederland. We missen jullie al!
Omdat een automobilist besloot tegen een elektriciteitspaal te rijden, hebben we ruim vier dagen geen stroom gehad. Onze vriendelijke Oostenrijkse buren hebben een generator, en gelukkig kon ons complex meeliften op hun stroomvoorziening. Het is natuurlijk een luxeprobleem, maar in het ziekenhuis is het toch wel prettig om een opgeladen telefoon te hebben. Daarnaast waren er deze week twee nationale feestdagen, zodat er niets gerepareerd werd (en sommige labtesten ook niet uitgevoerd konden worden). Zoals onze buurvrouw al zei: "The Africans have the time, the Europeans have the watch."
Toch geldt dit vaak niet voor onze patiëntpopulatie. Een relatief groot aantal van de kinderen is geen ruime levensduur toebedeeld. Dinsdag ben ik vanwege 'the fru' thuisgebleven en heb ik ons stroomdiagram voor neonatale reanimatie verder afgemaakt. Ondertussen vocht de rest van onze groep, uitgebreid met Maarten uit Leiden (gynaecologie) en Lizzy uit Duitsland (kindergeneeskunde), verbaal verder in de verloskamer. Om te zorgen dat het personeel op één lijn komt wat betreft reanimaties, gaan Jonneke en ik vanaf maandag een aantal middagen cursussen geven. We beginnen maandag met de interns (de zesdejaars) en later in de week zijn de zusters van de verloskamer en neonatale unit aan de beurt. Dit project geeft ons steeds weer de kracht om situaties als die van deze ochtend te boven te komen.
Na het ochtendrapport bleek een van de kinderen op de afdeling namelijk erg achteruit te gaan. Ze werd beademd door de kinderarts maar bleek ook een dalende hartslag te hebben. Door borstcompressies (inclusief de gedachte: "Daar gaan we weer...") en het geven van adrenaline liep de hartslag weer wat op. Maar uiteindelijk was dit niet voldoende en hebben we na tien minuten de poging gestaakt. Het leek nog wel een relatief rustige week te worden. En eindelijk kwam mijn verdriet van alle situaties van de afgelopen tijd er eens uit. Ik voelde me steeds wel erg verslagen en leeg als er weer een kind overleed, maar echt verdrietig kon ik maar niet zijn. Misschien was ik wel bang, na vijf weken in dit ziekenhuis, nu al emotioneel afgevlakt te zijn. Daarom gaf de 'waterval' op mijn gezicht me een heel dubbel gevoel: ik was heel verdrietig en heel blij tegelijk. Hoe gek het ook klinkt.
Terug naar de positieve dingen. Afgelopen maandag was er een voetbalwedstrijd op het naast ons complex gelegen voetbalveld. Tussen de zo'n 200 toeschouwers waren Lara, Maarten en ik natuurlijk een bijzondere verschijning, dus hadden we al snel tien (hele drukke) kinderen om ons heen. Foto's volgen! Leuk feit: omdat de wedstrijdbal al snel ergens over een hek verdween, is bijna de hele wedstrijd gespeeld met mijn voetbal.
Ook stelde ik, na een verhitte ochtenddiscussie tussen de dienstdoende intern en kinderartsen, voor om de kritieke patiënten 's middags over te dragen zodat iedereen weet welke patiënten nog een keer gezien moeten worden. Iets wat bij ons heel logisch is, maar wat hier gewoon niet gebeurt. Toen ik vanmiddag dr. Praygod een lijstje met zijn kritieke patiënten uit zijn zak zag halen, werd ik even heel trots en blij van binnen. Daarvoor hadden Jonneke en ik nog een baby opgevangen in de verloskamer. Dankzij een tijdig telefoontje van Lara stonden we op tijd paraat en verliep de opvang heel soepel. De kleine had wat hulp van ons nodig maar deed het daarna goed. High five! Op veel momenten, maar met name dan, besef ik me steeds weer hoe bijzonder het is om hier met Lara en Jonneke dit enorme avontuur aan te gaan. Wat een hecht team zijn we toch geworden!
Op deze manier konden we toch met een redelijk positief gevoel het ziekenhuis verlaten. Bij een lokale copyshop is ons stroomschema gekopieerd. 'The fru' wordt al wat minder, ik heb een fantastisch Tanzaniaans voetbalshirt en morgen gaan we twee dagen op safari naar Mikumi National Park. Overnachting in tentjes in het base camp, zelf koken op een vuurtje en dieren spotten rond zonsopgang. Even lekker er tussenuit!
David's Matching Mood Music:
- Fleet Foxes - The Shrine / An Argument
- Deep Sea Arcade - Girls
- Coldplay - Every Teardrop Is A Waterfall
Foto 1: Vrijdagochtend: het succes na het verdriet
Foto 2: Het ziekenhuis gezien vanaf de administratie, het enige gebouw met een eerste verdieping
Foto 3: Gangen van het ziekenhuis
Foto 4: De aankondiging voor onze reanimatiecursus
Foto 5: Een erg leuke, lokale weverij
Geen opmerkingen:
Een reactie posten