Een maand van huis

Vandaag zijn we precies een maand van huis. Het Afrikaanse continent, met de warme zon, prachtige natuur en heftige indrukken in het ziekenhuis heeft ons in deze korte tijd al veel belevenissen gebracht.

Het (letterlijke) hoogtepunt van afgelopen week: het mooiste uitzicht wat ik ooit heb gezien. Het bevindt zich in Udzungwa Mountain Park. Zo'n anderhalf uur stuiteren in een krakend busje en je bent er. Er zijn meerdere routes door het park, inclusief overnachtingen, maar wij kozen voor de tocht van zo'n vier uur richting een enorme waterval. De tocht naar boven, onder begeleiding van een gids die vertelde over de medicinale krachten van verschillende bomen, was geen makkelijke.

Maar uiteindelijk waren we daar dan: bovenop de 230 meter hoge waterval op een stenen plateau, met een uitgestrekt Afrika aan onze voeten. Overal zagen we dorpjes, wegen, suikerplantages en grote vlaktes, gedeeltelijk bedekt door de schaduw van langzaam langsschuivende wolken. We werden er stil van. We hebben daar ook geluncht, nadat we een stukje hoger op de berg bij een andere waterval hadden gezwommen. Onder deze ook niet lullige 70 meter hoge waterval was een poel met niet al te hard stromend water. Het was wat koud en de wind- en waterkracht maakten het ons moeilijk om dicht bij de waterval te komen. Maar het moment dat het natuurgeweld zich op mijn schouders stortte was op z'n minst memorabel.

Deze zondagtrip gaf ons weer energie en moed voor een nieuwe week in de neonatal ward. Maandag was ook Jonneke's verjaardag, welke we vierden met ballonnen, friet en pannenkoeken met kaarsjes. Helaas had ze ergens een nare hoest opgelopen, dus waren de nieuwe intern dr. Praygod (ja, echt) en ik de enigen die de ronde konden doen. Het ging redelijk met de inmiddels 25 aanwezige baby's. Helaas is een relatief groot aantal van hen erg ziek, en zijn er bijna elke dag wel sterfgevallen.

De vervelendste hiervan vond woensdagmiddag plaats. Jonneke was 's middags nog in het ziekenhuis en belde Lara om om hulp te vragen. Ze bleek al een uur een baby in de hot room aan het beademen te zijn en de aanwezige kinderarts ging na een tijdje naar een vergadering. De intern had nog niet geluncht en was ook al bijna de deur uit. Lara nam de beademing over zodat Jonneke even kon afkoelen. Op dat moment zag ik dat de baby ernaast ook beademing nodig had. En zo stonden we daar, met z'n drieën, te beademen en de hartslag te controleren. De tweede baby ademde na twintig minuten weer zelf. Maar de andere, waarvan bleek dat hij al drie uur beademd werd, wilde maar niet. We hebben ons toen goed afgevraagd wat nou het beste voor het kind zou zijn. De hartslag zakte en het kind kleurde niet bij. We hebben toen zelf de beslissing moeten maken om te stoppen met de beademing. In Nederland zouden we het kind dan aan de ouders geven, zodat ze nog een kans hebben om afscheid te nemen. De moeder, welke in de kamer ernaast zat, zou volgens de verpleegkundige echter 'niet sterk genoeg' zijn, waardoor het hier vaak gebeurt dat het kind alleen in het bedbakje overlijdt.

Mijn Swahili was op dat moment niet toereikend genoeg was om het zelf aan de moeder te vragen. Ik had namelijk de indruk dat het helemaal niet aan haar was gevraagd. Ik voelde me enorm machteloos. Tegelijk lag het kind te sterven. Lara heeft hem opgepakt en een tijd heel lief toegesproken. Uiteindelijk is het kind in onze armen overleden. In ieder geval heeft het, voor ons gevoel, nog de nodige (Westerse) liefde gekregen.

We stemden ons maar wat vrolijker met de gedachte dat het kind nu op het stenen plateau boven de waterval zat, samen met allerlei bekende overleden personen. De volgende ochtend haalden we de malaria-testuitslagen op. Ik was blij dat geen van de testen malariaparasieten aantoonde, maar toen bleek dat een van de uitslagen van de tweede beademde baby was, en dat die dezelfde nacht nog was overleden, smeet ik het formulier kwaad en gefrustreerd op de grond. Het was mooi geweest, die neonatal ward.

Donderdag en vrijdag waren gelukkig rustiger. Vrijdag heb ik nog een paar minuten een pasgeborene beademd die het gelukkig snel zelf deed. Ik zou het bijna vergeten, zo snel raak je gewend aan de frequentie van (korte) reanimaties en de Afrikaanse 'het komt wel goed'-houding. Ik ben er nog steeds niet uit of het onwetendheid, onverschilligheid of een combinatie is. Maar het is in ieder geval fijn om te merken dat onze behandelplannen opgevolgd worden, en dat we het gevoel hebben iets bij te dragen. De kleine momenten, zoals het ontslaan van herstelde baby's met blije moeders, maken het het waard. Op naar de volgende maand!

David's Matching Mood Music:
- Joe Bonamassa - Mountain Time
- Delain - Start Swimming
- Arjuna Schiks - Mahesvari

Foto 1: met een gezonde Afrikaanse baby!
Foto 2: het uitzicht van Udzungwa
Foto 3: de waterval waar we bij/onder zwommen
Foto 4: regenboog boven het guesthouse. Het was eigenlijk een dubbele!
Foto 5: thuisbioscoop van vrijdagavond: we keken the A-team!