"Mzungu! Mzungu! What is my name!". Toegegeven, ze worden steeds creatiever. Volledige schoolklassen kinderen schreeuwen ons elke ochtend achterna. "Good morning" is ook een populaire groet, op elk moment van de dag! En die misplaatste 'my' - die er soms niet hoort en soms 'your' moet zijn - is helemaal komisch in de zin "give me my money!".
Het is weer crisis in HIV-land. Deze keer zijn er genoeg tests beschikbaar, maar niet genoeg kindermedicijnen. De overheid besloot bepaalde medicatie uit te bannen vanwege slechte onderzoeksresultaten, zonder nieuwe pillen te leveren. In allerijl wordt medicatie bij elkaar gesprokkeld, omdat er nog maar genoeg drankjes waren voor één week behandeling. Gelukkig kwamen er een aantal flessen uit omliggende regio's, maar genoeg is het nog niet. Wel heb ik een moeder haar negatieve uitslag kunnen meedelen. In gebrekkig Swahili, maar de boodschap kwam aan. Blij dat ze was!
Dinsdagochtend hebben Jonneke en ik eindelijk gedaan wat nog op ons lijstje stond: een kind in een kanga op je rug dragen. Dat is namelijk de manier om hier je nageslacht mee te nemen. Maar hoe krijg je die dan op je rug? Simpel: buig 90 graden voorover, trek het kind op je rug, zwaai soepel de kanga er omheen en knoop vast... Gelukkig kregen we hulp van de moeder. We werden door alle andere moeders en artsen uitgelachen maar dat kon me niks schelen. Het was superleuk!
Maar 'karma is a bitch', zo bleek maar weer toen we de neonatal ward binnenliepen om te kijken hoe het met Lizzie ging, die daar bezig was. Ze vroeg ons bij een baby te kijken omdat die zo moeilijk ademde en achteruit ging. De maagsonde bleek veel te hoog te zitten: waarschijnlijk was alle voeding de longen in gelopen. De baby begon over te geven. We probeerden uit alle macht slijm weg te zuigen en lucht uit de maag te halen. Na een half uur achteruitgang zijn we gestopt. De aanwezige oma wilde het kind gelukkig wel vasthouden terwijl het stierf. Daarna schreef ik het rapport. De onoplettende zuster kwam naar me toe. "Moet dat kind geen vocht hebben?" Ik kon haar alleen maar aanstaren.
Zo gingen we met verse tegenzin naar reanimatiecursus nummer vijf. Gelukkig kwamen er vier nieuwe nurses en onze trouwe vertaler, die bijna wegging vanwege vermoeidheid, maar dankzij een colaatje van Birgit toch bleef. Zo eindigden we de dag gelukkig toch weer in een positieve stemming. Karma restored!
Dankzij graduation cermonies van een aantal interns en reizende artsen waren we deze week behoorlijk onderbezet op de afdeling. Extra opletten dat mijn beleid bij zieke patiënten wel gecontroleerd wordt, dat de verpleegkundige niet wegloopt en dat er geen patiënten vergeten worden. Gelukkig zijn Jonneke en ik inmiddels getrainde uitdroging-bestrijders. Hop, hier een infuus, daar een fles ORS, nog wat zink erbij en gaan. Het blijft wat moeizaam door de taal en door geldgebrek van sommige patiënten, waardoor behandeling soms uitblijft. Vandaag stuurden we het liefste jongetje wat ik tot nu toe heb gezien naar huis. Hij bleef me maar lachend aankijken en naar mijn neus en stethoscoop grijpen. Dit soort dingen ga ik waarschijnlijk het meeste missen als we straks vertrekken. De jacht naar ons papiertje duurt nog maar twee weken! (Even deze cheesy eindzin om mijn eerste, net ontdekte, fantastische liedje te kunnen verantwoorden.)
David's Matching Mood Music:
- Paperchase - Brookes Brothers ft. Danny Byrd
- Alter Bridge - Before Tomorrow Comes
- Snow Patrol - The Planets Bend Between Us
* Alle foto's gemaakt met toestemming van de moeder *
Foto 1: Stevige grip van lief kind
Foto 2: Zonsverduistering met reflectie op het palmblad
Foto 3: Kind op de rug!
Foto 4: Lara's beste toetjesidee ever ©, patent aangevraagd
Foto 5: Het liefste jongetje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten