Het aftellen is begonnen. Zeven weken achter de rug, met op het moment van schrijven nog twintig dagen totdat ons laatste coschap erop zit. Het gaat hard. Deze week stond in het teken van bijzondere patiënten en grappige gebeurtenissen.
Maandagochtend verliep rustig. We waren bezig met de ronde toen een zuster ons kwam halen: er was iemand gevallen. We spoedden ons naar de andere zaal. Daar troffen we op de grond een bewusteloze moeder aan, met gezicht naar beneden. Het aanwezige personeel wilde haar op een bed hijsen en naar buiten rijden voor frisse lucht. Ik besloot eerst maar even snel te kijken of de vrouw echt alleen bewusteloos was. 'Treat first what kills first', dat hebben we toch altijd geleerd? Haar ogen draaiden steeds weg maar gelukkig ademde ze nog. Na een paar minuten kwam ze bij. Ze bleek al langer bekend met epilepsie: een uur na het geven van medicatie liep ze weer rond. Het is weer eens wat anders, een moeder behandelen in plaats van haar kind!
Tegenover deze kamer liggen de kinderen die een operatie nodig hadden, vaak vanwege been- of armbreuken. Gelukkig mankeren ze verder weinig. Gevolg: zwaaien en roepen zodra er een mzungu-dokter langsloopt. "Good morning! Good morning!". Een hele fijne kamer om even binnen te lopen voor een high-five, een hand of een knuffel van een lief kind. En ze werden nog enthousiaster toen we ze stickers gaven om op hun gips te plakken. In de aangrenzende zaal boekten we ook succes. Eén kind werd aangeraden meer frisdrank te drinken om aan te sterken. Ik bood aan om soda te halen. We kwamen terug met vier flesjes en de hele zaal kreeg een beker. Overal blije gezichten!
Ochtendbespreking. "Resuscitation was done by giving rescue breaths, followed by ventilation with Ambu-bag and thorax compressions." Ik keek Jonneke aan en zag de lach ook op haar gezicht verschijnen. De baby had het weliswaar niet gehaald, maar de dienstdoende intern had bij de reanimatie precies de door ons aangeleerde, nieuwe handelingen verricht. Prachtig om te zien hoe het opgepikt wordt. Deze week gaven we voor de vierde keer onze cursus. Vanwege drukte was de opkomst laag, dus volgende week poging vijf. Er zijn nog steeds een aantal mensen die we nog niet hebben bereikt, dus zolang er nog deelnemers zijn gaan we gewoon door.
Met Johannes en Jeremia, twee Duits sprekenden die hier zowel projecten voor het ziekenhuis als voor landbouwontwikkeling uitvoeren, hebben we het nabijgelegen dorpje Nazareti bezocht. Dit is een rust- en verblijfplaats voor leprapatiënten, die hier gedurende hun hele behandeling mogen blijven. Ondanks dat de behandeling heel effectief is en volledig wordt gesponsord door Novartis, moeten veel patiënten - vanwege heftige infecties - delen van handen en voeten missen. Ik denk dat mijn moeder onder de indruk zou zijn van de faciliteiten van het enorme verzorgingshuis. Zo waren er grote invalidetoiletten en was het overal heel schoon. Prachtig aangelegde tuinen en de schaduw van een aantal gigantische mangobomen op de binnenplaats zorgen voor voldoende rustplekken voor alle patiënten.
Bijzondere patiëntencasus deze week waren onder andere een meisje met een aangeboren hartafwijking (tetralogie van Fallot, inclusief de vier kenmerkende afwijkingen die we op de echo zagen) en een meisje wat heel benauwd was. De pufjes waren beschikbaar maar de inhalatiekamers niet. In het WHO-boek wordt beschreven hoe je er zelf een kunt maken, en zo ging Jonneke aan de slag met een plastic fles en een schaar. Wat tape om de puffer en wat luchtgaatjes in de fles, en het instrument was klaar voor gebruik. Het is ontzettend leuk om een beetje te knutselen en met weinig middelen een heel effectieve inhalator te maken.
En toen was oktober opeens weer voorbij. Het eind komt in zicht. Maar we hebben nog veel te doen! Ik leer op de afdeling elke dag nog veel bij. Ook voelt het inmiddels heel vertrouwd om in Ifakara rond te lopen. Groeten, korte praatjes, aangeven hoeveel tomaten je wil en hoe duur dat dan is... het gaat allemaal steeds soepeler. En ondanks dat het 's middags rond de 34 graden is, is rondlopen in een tshirt in november toch wel heel fijn!
David's Matching Mood Music:
- Foals - Inhaler
- Broken Bells - October
- Enock Jonas - Zunguka (lokale hit! Link)
Foto 1: De zelfgemaakte astma-inhalator
Foto 2 - 5: Lepradorp Nazareti
Foto 6 en 7: Helpen met het bouwen van konijnenhokken, een van de projecten van Johannes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten